Στο βιβλίο του Αμερικανού ψυχολόγου Robert Romanyshyn "Technology as Symptom and Dream",ο Δημήτρης Πολυχρονιάδης βρίσκει την αποτύπωση των προσωπικών του προβληματισμών σε ό,τι αφορά τη σχέση του ανθρώπου με την τεχνολογία, μιας σχέσης που δίχως άλλο μας απασχολεί όλους στο κομβικό σημείο που βρίσκεται σήμερα. Χωρίς κανείς από τους δύο να δαιμονοποιεί τις τεχνολογικές ανακαλύψεις –που σύμφωνα με τον Romanyshyn είναι ταυτόχρονα σύμπτωμα και όνειρο, σύμπτωμα των ασυνείδητων επιθυμιών και φόβων μας και συγχρόνως το όνειρο ενός καλύτερου κόσμου, μέσα στον οποίο οι βαθύτερες επιθυμίες μας μπορούν να εκπληρωθούν– αναρωτιούνται για το αν εντέλει η αποστασιοποιημένη ματιά του σύγχρονου ανθρώπου τον καθιστά κυρίως έναν παρατηρητή που έχει εγκαταλείψει τη βιωματική του σχέση με τον κόσμο.

Το "παράθυρο" πίσω από το οποίο βρίσκεται απομονωμένος ο εκάστοτε παρατηρητής λειτουργεί ως μια μεταφορά για την οργανωμένη όραση που εφηύρε ο ίδιος ο άνθρωπος και μέσω αυτής κατέκτησε μια σειρά τεχνικών και επιστημονικών επιτευγμάτων, με σκοπό να κατανοήσει καλύτερα τον εαυτό του και όλα όσα τον περιβάλλουν. Με εκκίνηση την γραμμική προοπτική, που μελέτησε τον κόσμο βάσει της απόστασης από τον θεατή, δόθηκε η έμφαση σε αυτήν ακριβώς τη θέαση και όχι στο βίωμα. Το "παράθυρο", λοιπόν, είναι το πλαίσιο ενός εξαιρετικά οργανωμένου, ορθολογικού κόσμου, τον οποίο ορίζουν ασφυκτικές δομές, διανοητικές ή πραγματικές, και τον καθιστούν τελικά ένα θέαμα προς μέτρηση, χαρτογράφηση, κωδικοποίηση και κατανάλωση.

Σε συνέχεια των παραπάνω μπορούμε να κατανοήσουμε και τους τρεις πυλώνες πάνω στους οποίους έχτισε ο Πολυχρονιάδης το σώμα της εικαστικής δουλειάς που παρουσιάζει στην ατομική του έκθεση με τίτλο The Self Behind the Window. Τα έργα του αποτελούνται από τρία νοηματικά στοιχεία που σηματοδοτούνται με τρία διαφορετικά μέσα και, όπως αναφέρει ο ίδιος, παρουσιάζονται σαν επαναλαμβανόμενες ασκήσεις που δοκιμάζουν τα όρια και τις εντάσεις ανάμεσά τους. Το "φόντο" πάνω στο οποίο παρουσιάζονται όλα είναι φωτογραφίες από το ψηφιακό αρχείο της NASA και συγκεκριμένα από επανδρωμένες αποστολές σε τροχιά γύρω από τη Γη και τη Σελήνη, που όμως στο απαίδευτο μάτι μοιάζουν ακατανόητες ή κατεστραμμένες. Οι φωτογραφίες αυτές αποτελούν τον προορισμό, δηλαδή τον κόσμο στην ολότητά του. Το δεύτερο στοιχείο αποτελεί ένα τρισδιάστατα εκτυπωμένο χωροδικτύωμα, δηλαδή ένας δομικός φορέας των σύγχρονων υπερ-κατασκευών που, συμβολίζοντας το όχημα της παρατήρησης, κατακερματίζει για τον θεατή τις εικόνες του διαστήματος. Το τρίτο στοιχείο είναι ο εαυτός-πλοηγός. Είναι και το μοναδικό βιωματικό στοιχείο των έργων, καθώς αποτελείται από στίχους μουσικών κομματιών που φέρουν για τον καλλιτέχνη μια συναισθηματική φόρτιση αντίστοιχη των προβληματισμών του, μια φόρτιση γεμάτη αμφιβολία και ανασφάλεια.

Επιχειρώντας ο Πολυχρονιάδης να αναμετρηθεί με εμβριθή και καθοριστικά ερωτήματα της σύγχρονης ζωής μέσα από το εικαστικό του έργο, δανείζεται στην πρακτική του αναφορές από μία ευρεία γκάμα της ανθρώπινης έκφρασης, που μαρτυρούν και τα ευρύτερα πεδία ενασχόλησής του. Η μινιμαλιστική σχέση των κατασκευών με τον χώρο, η δημιουργία ενός σκηνοθετημένου περιβάλλοντος, η χρήση του κειμένου που βρίσκει εφαρμογή στην pop art και την εννοιολογική τέχνη, η επιτούτου επιλογή της γραμματοσειράς που χρησιμοποιούσε ο Ed Ruscha, ενός καλλιτέχνη που αποτελεί διαρκή έμπνευσή του, έχουν τις ρίζες τους πέρα από την τέχνη, στο αρχιτεκτονικό και κυρίως στο σκηνογραφικό του υπόβαθρο. Και τι πιο ταιριαστό για την παρούσα έκθεση από τη δημιουργία ενός σκηνικού ψευδαισθήσεων –τόσο οπτικών όσο και νοηματικών– που μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν οι ενδελεχείς γνώσεις και η λεγόμενη πρόοδος που αυτές επιφέρουν, είναι αυτό που χρειαζόμαστε για να σταθούμε στον κόσμο βιώνοντάς τον πραγματικά.
Γαληνή Λαζάνη
Νοέμβριος 2024

Εγκαίνια: Τετάρτη 04 Δεκεμβρίου, από τις 18:00 έως τις 21:00