Την Τρίτη 16 Οκτωβρίου, εγκαινιάζεται στην γκαλερί Art Zone 42 η έκθεση του Νίκου Σαπέρα με τίτλο «Τώρα που φθίνουν αί Οπώραι». Μια αναφορά στην εποχή του Φθινοπώρου, όπου οι ώριμοι καρποί είναι έτοιμοι προς βρώση.

Η οπτική θεώρηση του Σαπέρα επικεντρώνεται στην πορεία, εξέλιξη και μετασχηματισμό της ταινίας μέσα στο χώρο. Αυτό το κύριο δομικό συστατικό του έργου του, αποτελεί το όχημα για την απόδοση της φόρμας, είτε πρόκειται για τις ζωγραφικές του συνθέσεις, είτε για τρισδιάστατα υπερμεγέθη έργα: μέσα από τη διαδικασία πτύχωσης της ταινίας, η παράσταση αναπτύσσεται, οδηγώντας το βλέμμα σε σχήματα, οργανικές μορφές και φυσικά μοτίβα. Στην παρούσα καλλιτεχνική ενότητα που παρουσιάζεται στην γκαλερί ART ZONE 42, η μετεξέλιξη της ταινίας διαμορφώνεται μέσα από το ελεύθερο και συνάμα αέρινο σχήμα των καρπών του φθινοπώρου. Στα έργα αυτά, που αξιοποιούν αρχές του μινιμαλισμού, ο Σαπέρας παραμένει συνεπής στην προσωπική του γραφή, σε συνέχεια με την μέχρι τώρα δουλειά του, στην περιοχή του «ελαχίστου».

Τα επιβλητικά φρούτα του καλλιτέχνη παίρνουν την μορφή που τόσο ευγενικά, αλλά και δυναμικά, ο ίδιος πλάθει πάνω στον καμβά. Αξιοποιώντας τα χαρακτηριστικά της ταινίας καθώς αυτή ξεδιπλώνεται, παράγει ελιγμούς και δημιουργεί με τη μουσικότητά της λιγνές φόρμες, αισθησιακά μπλεγμένες η μία μέσα στην άλλη, σχηματίζοντας πρωτογενείς μορφές σύζευξης του θηλυκού και του αρσενικού.

Τα έντονα, αντιθετικά χρώματά του, τα οποία απλώνει αυστηρά και με σύνεση, παρά την απουσία σκίασης υπηρετούν την αφαιρετική και τρισδιάστατη δομή των έργων του. Η ένωση του γήινου λινού του καμβά, με τη δυναμικότητα των χρωμάτων, δημιουργεί ζωντανές συνθέσεις παλλόμενες σε μια γιορταστική ατμόσφαιρα, τις οποίες θέλει να αγγίξει η εποχή, το φθινόπωρο.

Οι ασπρόμαυρες δημιουργίες του, φιλοτεχνημένες με κάρβουνο σε ακρυλικό, εντυπωσιάζουν με την απλότητά τους. Η μαεστρία με την οποία χειρίζεται ο Σαπέρας το μολύβι, σχηματίζοντας ρεαλιστικές φωτοσκιάσεις με ελάχιστους σχεδιαστικούς ελιγμούς, ενισχύει την ηρεμία και τη λυρικότητα της σύνθεσης όταν αυτή , αλλού, σαν αποτέλεσμα μιας δυναμικής «χειρονομίας» φτάνει σε ένα εκρηκτικό φινάλε.

Αναλόγως και τα γλυπτά του Σαπέρα, αυτόνομες οντότητες ή σε ζεύγη, από λευκό ή κόκκινο μάρμαρο, εκπέμπουν εσωτερικό φως με καμπύλες που το βλέμμα ήρεμα ακολουθεί, ενώ παράλληλα παραπέμπουν στην αίσθηση του αληθινού, του φθινοπωρινού καρπού και σε όσους συνειρμούς οδηγούν τα χρώματά τους.

Γιατί όμως ο καλλιτέχνης διάλεξε μήλα και αχλάδια ως κύριες εικόνες της έκθεσής του; Πέρα από την παραπομπή σε θηλυκό και αρσενικό αντίστοιχα, τα μήλα, τα οποία παρουσιάζονται στις πιο πολλές συνθέσεις του, έχουν μια μακραίωνη αλληγορική σημασία και θεωρούνται από πολλούς ερωτικά και μυστηριώδη φρούτα. Στην αρχαία Ελλάδα τα έτρωγαν την πρώτη νύχτα του γάμου γιατί θεωρούνταν σύμβολο γονιμότητας. Στην Ιστορία της Τέχνης πολλοί καλλιτέχνες τα απέδιδαν στη ζωγραφική τους γιατί προσφέρονταν ως ένα τρανό παράδειγμα αποτύπωσης όγκου, πληθώρας σκιάσεων και χρωματικών συνδυασμών στον δισδιάστατο πίνακα.

Το μήλο συμβολίζει τη γνώση, την αγάπη. Υπήρξε σύμβολο του καλού και του κακού. Οι Πυθογόρειοι συσχέτιζαν το μήλο με το απόκρυφο, ενώ το κομμένο μήλο καθρέφτιζε τη γνώση των πάντων. Τα χρυσά μήλα στον κήπο των Εσπερίδων εξασφάλιζαν την αθανασία, ενώ ολόκληρος ο Τρωϊκός πόλεμος ξέσπασε όταν ο Πάρις προσέφερε το «Μήλον της Έριδος» στην Αφροδίτη, «τη καλλίστη», με αντάλλαγμα την Ωραία Ελένη, την ομορφότερη γυναίκα επί γης.

Τζωρτζίνα Θέου, Επιμελήτρια της έκθεσης, Ιστορικός τέχνης