"Την Άνοιξη αν δεν τη βρεις την φτιάχνεις. / Ναι την φτιάχνεις./
Κάθε φορά από την αρχή./ Όλο και πιο ζωντανή./
Όλο και πιο ποτισμένη./ Ναι την φτιάχνεις./
Με εκείνα τα χρώματα που σημαίνουν αρμονία./
Και με εκείνες τις λέξεις που δηλώνουν αρχή./ Ναι την φτιάχνεις./
Με εκείνο το φως, που μπορεί να σου δώσει Παράδεισο./
Και με εκείνα τα λουλούδια που μυρίζουν ζωή./ Ναι την φτιάχνεις./
Με εκείνο το άρωμα της αθάνατης, Ελπίδας…"
Οδυσσέας Ελύτης

Στην έκθεση Spring art της Gallery Art Prisma τέσσερεις εικαστικοί φιλοτεχνούν την αναγέννηση της φύσης, την Άνοιξη και εικονογραφούν τη δική τους άνοιξη.

Η Ελένη Δαβιλά "με εκείνα τα χρώματα που σημαίνουν αρμονία" αφηγείται ρεαλιστικά με σαφείς ιμπρεσιονιστικές πινελιές και έντονα στοιχεία υπαιθρισμού την ανοιξιάτικη αύρα της ευδαιμονίας σε όλο της το μεγαλείο. Όπως έχει ήδη επισημανθεί οι πολυειδείς χρωματικές αρμονίες στα ηλιόλουστα περιβάλλοντα της Δαβιλά, τα ανθισμένα τοπία της παρθένας φύσης ή τις ανθρωποκεντρικές συνθέσεις της υπαίθρου, κάνουν τον θεατή κοινωνό της ζωογόνου φύσης και του μεταφέρουν την αίσθηση αισιοδοξίας και χαράς.

Η Αργυρώ Διαμαντάκη παρουσιάζει τη δική της άνοιξη "με εκείνα τα λουλούδια που μυρίζουν ζωή". Επικεντρώνει το ενδιαφέρον της στην εικαστική απόδοση των λουλουδιών που έμμεσα συμβολίζουν τον ερχομό της άνοιξης και την εποχή της ανθοφορίας τους. Χρησιμοποιεί ακουαρέλες ή μικτές τεχνικές και περιγράφει σε ελεύθερη απόδοση με νατουραλιστική χροιά τα άνθη από τον κεντρικό κάλυκα μέχρι και τα περιάνθια μέρη, σέπαλα και πέταλα, δίδοντας και την εντύπωση της όσφρησης ανοιξιάτικου αρώματος.

Ο Βαγγέλης Παπαγιάννης πειραματίζεται με την έντονα εξπρεσιονιστική, χειρονομιακή γραφή του και "με εκείνο το φως, που μπορεί να σου δώσει Παράδεισο". Παρασταίνει αυθόρμητα τις δονήσεις της ανοιξιάτικης ατμόσφαιρας με τις εκρηκτικές, πολύχρωμες και φωτεινές εναλλαγές. Στις ανεικονικές του συνθέσεις υπερτερεί ο χρωματικός αισθητισμός με τις φωτεινές εξάρσεις που παραπέμπουν εννοιολογικά σε εικόνες της μεταβατικής περιόδου της άνοιξης, από το σκότος στο φως και από το ψύχος στη ζέστη.

Η Μάγδα Αποστόλου απεικονίζει μια διαφορετική άνοιξη, χωρίς χρώμα, ως επισήμανση στο φυσικό φαινόμενο της υπερθέρμανσης, γιατί "Την Άνοιξη αν δεν τη βρεις την φτιάχνεις". Στις ασπρόμαυρες συνθέσεις της περιγράφει με μελάνι σε χαρτί τη φυσική ομορφιά κατεστραμμένων τοπίων, ερημωμένων με ξηραμένα δέντρα σε βαλτωμένα ύδατα και μας ευαισθητοποιεί για τις σοβαρές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, την αύξηση της θερμοκρασίας, τον καύσωνα, τις ανομβρίες, την ξηρασία, την έλλειψη υδάτινων αποθεμάτων και την καταστροφή οικοσυστημάτων.

"Με εκείνο το άρωμα της αθάνατης, Ελπίδας", τη σχεδιαστική αισθητική και το προσωπικό ιδίωμα των τεσσάρων καλλιτεχνών, Δαβιλά, Διαμαντάκη, Παπαγιάννη και Αποστόλου εικονογραφείται η πολύχρωμη, φωτεινή, ευοίωνη και ελπιδοφόρα Άνοιξη: "Κάθε φορά από την αρχή./ Όλο και πιο ζωντανή…".

Λουΐζα Καραπιδάκη, ιστορικός τέχνης, μέλος της AICA