Αντιμετώποι με το δικό μας fin de siècle.

Καλλιτέχνες: Greece is for Lovers + Versaweiss + Βαρβέρη Έρση + Γαϊτανίδου Ζωή + Γεροδήμος Βασίλης + Ευσταθίου Ειρήνη + Καραστεργίου Απόστολος + Κασάπης Ανδρέας + Κουλουράς Παναγιώτης + Λάιος Αλέξανδρος + Λουκάς Παναγιώτης + Μαρίνης Νίκος + Μπασάνος Κώστας + Μποφιλίου Μαργαρίτα + Μωράκη Ελισάβετ + Μώρης Πέτρος + Πανταζοπούλου Ιωάννα + Παπαδόπουλος Πάνος + Πετρίδης Πάρις & Σερέφας Σάκης + Προδρομίδης Θοδωρής + Σεπετζόγλου Νίκος + Σταμκόπουλος Γιώργος + Φασουλή Μάρω + Χατζηγιαννάκη Ζωή

Επιμέλεια: Κατερίνα Νίκου, Γαλήνη Νόττι, Εβίτα Τσοκάντα.

Σημείο Φυγής

Στη θεωρία της προοπτικής, σημείο φυγής ορίζεται ως το σημείο το οποίο βρίσκεται στον ορίζοντα του ματιού του θεατή και στο οποίο συγκλίνουν όλες οι παράλληλες γραμμές του χώρου. Η γραμμική προοπτική είναι ένα σύστημα αναπαράστασης του τρισδιάστατου χώρου σε επιφάνεια δυο διαστάσεων. Ως καλλιτεχνικός όρος δηλώνει την απεικόνιση του όγκου τρισδιάστατων αντικειμένων σε δισδιάστατη επιφάνεια, ώστε να δίνει την εντύπωση του βάθους. Η έκθεση Σημείο Φυγής πραγματεύεται σημεία διαφορετικών χρονικοτήτων που συγκλίνουν στο τώρα. Μέσα από τα έργα σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών, εξερευνά τις προοπτικές που διαγράφονται στο παρόν από τις παράλληλες συνιστώσες του παρελθόντος και του μέλλοντος. Εξετάζει συστήματα αναπαραστάσεων, τις προοπτικές ως δυνατότητες που προκύπτουν μέσα από τη σκέψη, την παρατήρηση, την πράξη. Ο Παρών χρόνος και ο παρελθόν χρόνος / είναι ίσως και οι δύο παρόντες στο μέλλοντα χρόνο / και ο μέλλον χρόνος να περιέχεται στον παρελθόντα χρόνο[1].

Τα έργα είναι ανοιχτά στην ερμηνεία και επαλήθευση της υπόθεσής τους. Κάποια μοιάζουν με θραύσματα ή αποσπάσματα μέσα σε μια εξίσου αποσπασματική πραγματικότητα. Άλλα πραγματεύονται τη μνημειακότητα με την έννοια της υπενθύμισης. Μέσα στη ροή του χρόνου, της ιστορίας, της καθημερινότητας λειτουργούν ως σημεία στίξης που μας βοηθούν να διαβάσουμε και να διακρίνουμε, σαν σημάδια που διακόπτουν, χρωματίζουν και προσδίδουν νόημα στο κείμενο. Εμφανής είναι και η αίσθηση του χιούμορ που διαπνέει τα έργα η οποία υποσκάπτει και ταυτόχρονα ενισχύει τη σοβαρότητά τους. Η υπόγεια ειρωνεία τους θέτει ένα διακύβευμα, έχει κάτι αμυντικό και παράλληλα επιθετικό, σπάει τη φόρμα και περιμένει μια αντίδραση.

Η προσδοκία της έκθεσης αυτής είναι κάτι περισσότερο απο την απόδειξη πως η σημερινή κρίση, τα αίτια και οι συνεπαγωγές της δεν είναι ιστορικά πρωτόγνωρα φαινόμενα. Η πιθανή κυκλικότητα της ιστορίας είναι το πρώτο σκέλος μιας υπόθεσης που θεωρεί πως η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι συνεχώς μεταβαλλόμενη εμπεριέχοντας πάντα το προηγούμενο βίωμα. Με την παρατήρηση της σημερινής κοινωνίας, διακρίνεται άλλωστε η συνειδητή ή υποσυνείδητη συλλογική γνώση του παρελθόντος. Παράλληλα αναγνωρίζει κανείς όχι μόνο την ανάγκη αλλά και την ορμή για ανατροπή των δεδομένων και επαναπροσδιορισμό των θέσεων μέσα από ένα σύγχρονο πρίσμα. Οι κοινωνιολογικοί όροι της νεωτερικότητας με τους οποίους ερμηνεύουμε το παρόν υπολείπονται των απαιτήσεων της εποχής. Το πρόταγμα είναι η ανάδειξη ενός νέου λεξιλογίου που να μπορεί να ανταποκριθεί στην περιπλοκότητα του παρόντος. Ενός λεξιλογίου που να δύναται να κληροδοτηθεί και να ωριμάσει στο μέλλον, σαν ένα εξελισσόμενο μνημείο του διαρκώς εναλλασσόμενου σήμερα.

Κατερίνα Νίκου, Γαλήνη Νόττι, Εβίτα Τσοκάντα

Στα πλαίσια του Πεδίο Δράσης Κόδρα 2012.